Federico Garcia Lorca je bio spanski pjesnik i dramaticar rodjen 1898. u selu Fuente Vaqueros pored Granade. Sin imucnog andaluzijskog veleposjednika koji nije bas bio uspjesan djak.
1909. se s roditeljima seli u Granadu. 1919. godine radi studiranja knjizevnosti i prava odlazi u Madrid gdje se upoznaje i druzi s mnogim tadasnjim spanskim intelektualcima. Tamo se upoznaje i sprijateljuje s umjetnicima Luisom Bunuelom i Salvadoreom Dalijem. Muziku je ucio kod M. de Falle koji mu je usadio ljubav prema narodnoj pjesmi i usmjerio ga prema sakupljanju narodnog blaga.
U Madridu se upoznaje s aktuelnim evropskim i svjetskim zbivanjima i problemimam.
Krajem dvadesetih godina postaje depresivan ponajvise zbog neprihvacanja okoline i prijatelja njegove homoseksualne orijentacije. Bunuel i Dali skupa saradjuju na filmu „Andaluzijski pas“ koji je Lorca protumacio kao osobni napad na njega. Uvidjevsi problem, njegovi roditelji ga salju na put po Americi. Od 1929. do 1930. boravi u SAD-u, ponajvise u New Yorku, a posjetio je i Kubu.
Nakon toga se vraca u novoproglasenu Republiku Spaniju. Na poziv svoga granadskog profesora, socijalista F. de la Riosa, prihvaca posao direktora i umjetnickog animatora studentskog putujuceg pozorista La Barraca s kojim je obisao sve krajeve Spanije, od najbogatijih do onih najzabacenijih. Pomoću pozorista je prikazivao djela spanske klasike i provodio je ideju o drustvenoj ulozi pozorista.
Za vrijeme izbijanja gradjanskog rata, Lorca se zatekao u Viznaru u Granadi. 19. augusta 1936. fasisticki vojnici su ga ulovili i izveli napolje, a tijelo su mu bacili u neobiljezen grob.
Francova vlada je pokušala unistiti spomen na Lorcu tako sto je unistila sva njegova djela, a spominjanje njegova imena je bilo zabranjeno. Buduci da je bio medju prvim i najslavnijim zrtvama spanskog gradjanskog rata, Lorca je ubrzo postao simbol zrtve politicke represije i fasisticke tiranije.
WIKIPEDIJA
DODATAK:
Avgusta 1936. godine, mesec dana nakon sto su se fasisticke snage generala Fransiska Franka digle da bi srusile legalnu vlast, republiku, cetiri muskarca su streljana nadomak Granade, na jugu Spanije.
Streljacki vod je, prema prici ocevidaca, najveci bes iskalio na jednom od ubijenih, pljujuci po njegovom telu i nazivajuci ga pogrdnim imenima, aludirajuci na njegovu homoseksualnost, dok su ga bacali u zajednicku grobnicu.
Zrtva je bio Federiko Garsija Lorka (38), omiljeni spanski pesnik, ciji se stihovi o ljubavi i smrti i danas citaju sirom sveta.
Sedam decenija posle Lorkine smrti, a 32 godine od kraja Frankove fasisticke diktature, posmrtni ostaci proslavljenog pesnika i dalje leze na istom mestu, na sumovitom proplanku nadomak sela Visnar, u Granadi.
Novi zakon o rehabilitaciji zrtava fasizma mogao bi, medjutim, da dovede do ekshumacije Lorkinih kostiju i njihovog polaganja u posebno obelezenu grobnicu. Mnogi Spanci smatraju da je skandalozno sto legendarni pesnik i dalje lezi zakopan "kao pas", ali se Lorkina porodica s tim ne slaze.
"Uspomena na Garsiju Lorku treba da zivi kroz njegovo delo, a ne njegove kosti", izjavila je pesnikova rodjaka Laura Garsija Lorka koja insistira da se grob ne dira.
Pobuna fasistickih snaga generala Fransiska Franka 1936. godine izazvala je gradjanski rat u kojem je, na obema stranama, poginulo najmanje pola miliona ljudi. Medju prvim zrtvama bio je Lorka, levo orijentisani intelektualac, ali i homoseksualac, sto je za fasiste bio ozbiljan prestup. Lorka je svojim perom, medjutim - kako je jednom izjavio jedan oficir Frankovih snaga - "vise naudio Franku nego neko drugi puskom".
Lorka je pisao o nepostovanju prava Cigana, kritikovao uskogrudost burzoazije i, cak, govorio protiv ponovnog, rimokatolickog "osvajanja" Granade - bastiona, pre vise od pet stoleca, arapskih osvajaca Iberijskog poluostrva. Lorka je uhapsen i ispitivan, a potom je odveden na mesto zvano Baranko de Visnar, zajedno s trojicom anarhista - i tu je streljan.
Njegova prerana smrt ga je ucinila medjunarodnom kultnom figurom koja je predstavljala takvu pretnju Frankovoj diktaturi da su njegova dela citavu deceniju bila zabranjena u Spaniji.
Novim zakonom vlada pruza podrsku udruzenjima koja su vec ekshumirala posmrtne ostatke vise od 1.000 ljudi kako bi se njihovim porodicama omogucilo da ih dostojno sahrane. Porodice dvojice ljudi koji su streljani zajedno s Lorkom, ucitelja Dioskora Galinda i toreadora Fransiska Galadija, traze da se njihove kosti iskopaju. Njihov zahtev je podstakao sporenje oko pitanja sta uciniti s Lorkinim posmrtnim ostacima, pise Tanjug.
"Ne govorimo o Garsiji Lorki kao umetniku, vec o nekome ko je jednak s hiljadama pokopanih tela... Ne zelimo da se pravi razlika i da se on izdvaja od ostalih", izjavila je Laura Garsija Lorka madridskom dnevniku "Mundo".
Drugi pak, poput istoricara Iana Gibsona, navode da bi ekshumacija mogla da pruzi istrazivacima nove, dragocene informacije poput odgovora na pitanje da li je, pre streljanja, Lorka bio mucen.
"Lorkini posmrtni ostaci ne pripadaju samo njegovoj porodici, već Spaniji i celom covecanstvu", izjavio je Fransisko Gonsales iz Udruzenja za obnavljanje istorijskog pamcenja koja je pokrenula kampanju za ekshumaciju.
(MONDO)
1909. se s roditeljima seli u Granadu. 1919. godine radi studiranja knjizevnosti i prava odlazi u Madrid gdje se upoznaje i druzi s mnogim tadasnjim spanskim intelektualcima. Tamo se upoznaje i sprijateljuje s umjetnicima Luisom Bunuelom i Salvadoreom Dalijem. Muziku je ucio kod M. de Falle koji mu je usadio ljubav prema narodnoj pjesmi i usmjerio ga prema sakupljanju narodnog blaga.
U Madridu se upoznaje s aktuelnim evropskim i svjetskim zbivanjima i problemimam.
Krajem dvadesetih godina postaje depresivan ponajvise zbog neprihvacanja okoline i prijatelja njegove homoseksualne orijentacije. Bunuel i Dali skupa saradjuju na filmu „Andaluzijski pas“ koji je Lorca protumacio kao osobni napad na njega. Uvidjevsi problem, njegovi roditelji ga salju na put po Americi. Od 1929. do 1930. boravi u SAD-u, ponajvise u New Yorku, a posjetio je i Kubu.
Nakon toga se vraca u novoproglasenu Republiku Spaniju. Na poziv svoga granadskog profesora, socijalista F. de la Riosa, prihvaca posao direktora i umjetnickog animatora studentskog putujuceg pozorista La Barraca s kojim je obisao sve krajeve Spanije, od najbogatijih do onih najzabacenijih. Pomoću pozorista je prikazivao djela spanske klasike i provodio je ideju o drustvenoj ulozi pozorista.
Za vrijeme izbijanja gradjanskog rata, Lorca se zatekao u Viznaru u Granadi. 19. augusta 1936. fasisticki vojnici su ga ulovili i izveli napolje, a tijelo su mu bacili u neobiljezen grob.
Francova vlada je pokušala unistiti spomen na Lorcu tako sto je unistila sva njegova djela, a spominjanje njegova imena je bilo zabranjeno. Buduci da je bio medju prvim i najslavnijim zrtvama spanskog gradjanskog rata, Lorca je ubrzo postao simbol zrtve politicke represije i fasisticke tiranije.
WIKIPEDIJA
DODATAK:
Avgusta 1936. godine, mesec dana nakon sto su se fasisticke snage generala Fransiska Franka digle da bi srusile legalnu vlast, republiku, cetiri muskarca su streljana nadomak Granade, na jugu Spanije.
Streljacki vod je, prema prici ocevidaca, najveci bes iskalio na jednom od ubijenih, pljujuci po njegovom telu i nazivajuci ga pogrdnim imenima, aludirajuci na njegovu homoseksualnost, dok su ga bacali u zajednicku grobnicu.
Zrtva je bio Federiko Garsija Lorka (38), omiljeni spanski pesnik, ciji se stihovi o ljubavi i smrti i danas citaju sirom sveta.
Sedam decenija posle Lorkine smrti, a 32 godine od kraja Frankove fasisticke diktature, posmrtni ostaci proslavljenog pesnika i dalje leze na istom mestu, na sumovitom proplanku nadomak sela Visnar, u Granadi.
Novi zakon o rehabilitaciji zrtava fasizma mogao bi, medjutim, da dovede do ekshumacije Lorkinih kostiju i njihovog polaganja u posebno obelezenu grobnicu. Mnogi Spanci smatraju da je skandalozno sto legendarni pesnik i dalje lezi zakopan "kao pas", ali se Lorkina porodica s tim ne slaze.
"Uspomena na Garsiju Lorku treba da zivi kroz njegovo delo, a ne njegove kosti", izjavila je pesnikova rodjaka Laura Garsija Lorka koja insistira da se grob ne dira.
Pobuna fasistickih snaga generala Fransiska Franka 1936. godine izazvala je gradjanski rat u kojem je, na obema stranama, poginulo najmanje pola miliona ljudi. Medju prvim zrtvama bio je Lorka, levo orijentisani intelektualac, ali i homoseksualac, sto je za fasiste bio ozbiljan prestup. Lorka je svojim perom, medjutim - kako je jednom izjavio jedan oficir Frankovih snaga - "vise naudio Franku nego neko drugi puskom".
Lorka je pisao o nepostovanju prava Cigana, kritikovao uskogrudost burzoazije i, cak, govorio protiv ponovnog, rimokatolickog "osvajanja" Granade - bastiona, pre vise od pet stoleca, arapskih osvajaca Iberijskog poluostrva. Lorka je uhapsen i ispitivan, a potom je odveden na mesto zvano Baranko de Visnar, zajedno s trojicom anarhista - i tu je streljan.
Njegova prerana smrt ga je ucinila medjunarodnom kultnom figurom koja je predstavljala takvu pretnju Frankovoj diktaturi da su njegova dela citavu deceniju bila zabranjena u Spaniji.
Novim zakonom vlada pruza podrsku udruzenjima koja su vec ekshumirala posmrtne ostatke vise od 1.000 ljudi kako bi se njihovim porodicama omogucilo da ih dostojno sahrane. Porodice dvojice ljudi koji su streljani zajedno s Lorkom, ucitelja Dioskora Galinda i toreadora Fransiska Galadija, traze da se njihove kosti iskopaju. Njihov zahtev je podstakao sporenje oko pitanja sta uciniti s Lorkinim posmrtnim ostacima, pise Tanjug.
"Ne govorimo o Garsiji Lorki kao umetniku, vec o nekome ko je jednak s hiljadama pokopanih tela... Ne zelimo da se pravi razlika i da se on izdvaja od ostalih", izjavila je Laura Garsija Lorka madridskom dnevniku "Mundo".
Drugi pak, poput istoricara Iana Gibsona, navode da bi ekshumacija mogla da pruzi istrazivacima nove, dragocene informacije poput odgovora na pitanje da li je, pre streljanja, Lorka bio mucen.
"Lorkini posmrtni ostaci ne pripadaju samo njegovoj porodici, već Spaniji i celom covecanstvu", izjavio je Fransisko Gonsales iz Udruzenja za obnavljanje istorijskog pamcenja koja je pokrenula kampanju za ekshumaciju.
(MONDO)
Vase raspolozenje
